Kunstenaar in hart en nieren
Lut De Baere (1961) uit Melsele is de jongste uit een gezin met vijf kinderen.
Al snel bleek haar artistieke aanleg en ook twee broers hadden dat creatieve in zich. André (+) werkte met klei, marmer, hout, glas, … . Elie mengt verschillende technieken: natuurlijke materialen (schelpen, …) of textiel in combinatie met doek, aquarel.
Als tiener tekende Lut in Oost-Indische inkt of met potlood, maakte ze balpendroedels of experimenteerde ze met gouache. Leerkrachten Plastische Opvoeding merkten haar talent op maar een logische stap naar de kunsthumaniora werd niet gezet.
Tijdens haar studies verpleegkunde belandde het artistieke bewustzijn helemaal in de ijskast.
Rond de eeuwwisseling ontdooide de oude liefde. Deze keer volgde Lut wel een kunstopleiding. Aan de Stedelijke Academie voor Beeldende Kunsten Berchem & Instituut Van Avermaete koos ze voor Schilderkunst, specialisatie Portret. Ze ontdekte er nieuwe dimensies die haar stijl en de kwaliteit van haar werken beïnvloedden.
Het thema in haar werken is geïnspireerd door gevoel, emotie, mensen. Schilderen doet Lut het liefst met olieverf op canvas, maar ook pastelkrijt of acrylverf zijn volwaardige alternatieven. Het doek wordt soms vervangen door karton, papier of hout.
Later evolueerde ze naar beeldhouwen/assembleren onder invloed van Ludo Giels. Deze wending was niet zo vanzelfsprekend, het overschakelen van 2-D naar 3-D. Een extra uitdaging, welke grote voldoening schenkt.
Lut werkt in openlucht, zodat de totale ruimte haar werkplek/atelier is. Een plek waar enkel kunst wordt toegelaten, het creëren kan zo maximaal gebeuren.
Het materiaal dat gebruikt wordt, is voornamelijk van een in 1953 gezonken en opgeblazen motorspits CBR 81. Dit schip was geladen met 300 ton cement. Het wrak hinderde de scheepvaart en met springstof werd het in stukken opgeblazen. De grote stukken werden geborgen maar kleine stukken kan Lutje , na lang zoeken, nog steeds in het slib vinden. Met deze "kleinere" stukken , grillige staalfragmenten, gaat ze te werk.
Het verwerken van bestaand, waardeloos materiaal tot een nieuw sculptuur is een intens proces. Het in elkaar passen (lassen) om alzo te creëren is een voortdurend proces van denken, oplossingen zoeken, afbreken en terug opbouwen. Technisch is het werken met, soms toch wel zware metalen stukken, en reeds voorgervormde elementen, niet altijd evident. Waardeloze, maar historisch geladen stukken metaal worden geassembleerd tot "iets levends", wat tot de verbeelding spreekt.
